Κυριακή 18 Μαΐου 2014
Ο χορός των φαντασμάτων θα εξαπλωθεί σαν επιδημία ανάμεσα στους καταυλισμούς των Ινδιάνων και θα φέρει σε τεράστια αμηχανία τους επιφορτισμένους με τη λειτουργία τους καραβανάδες του αμερικανικού στρατού. O γέρο-Pat MacDonald κατευθύνεται προς την Oklahoma, ελπίζοντας να προλάβει το γιό του Brett, πριν αυτός ανανεώσει τη θητεία του στο στρατό. Πέφτει όμως πάνω στην τρέλα που επικρατεί λόγω της Oklahoma Land Run, του αγώνα ταχύτητας που έχει προκηρύξει η κυβέρνηση για τη δωρεάν διάθεση homesteads (τίτλων ιδιοκτησίας γης που διανέμει δωρεάν το δημόσιο) στη περιοχή που είναι γνωστή ως Cherokee strip. Μέσα στο γενικό χαμό, ο Pat βρίσκει τον παλιό του σύντροφο Mac να δουλεύει ως παραδουλεύτρα σε ένα πανδοχείο, προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα που απαιτούνται για τον εξοπλισμό της συμμετοχής του στη Κούρσα για τη γη. Ο πανδοχέας συνηθίζει να προσβάλλει τον Mac σε κάθε ευκαιρία, το συναπάντημα με τον MacDonald όμως, ξυπνάει το εκρηκτικό σκοτσέζικο ταμπεραμέντο της γριάς… κατσίκας, ο οποίος ξεθάβει το μπερέ της αξιοπρέπειας. Ο Mac και ο MacDonald αρχίζουν στις φάπες τον πανδοχέα, το γιο του και τους φίλους του. Βλέποντας το χάλι που έχει περιέλθει ο άλλοτε σύντροφός του, ο MacDonald αποφασίζει να τον βοηθήσει, παίρνοντας μέρος στην κούρσα για το Cherokee Strip. Άλλωστε το πιθανότερο είναι ο γιος του να περιπολεί την τεράστια έκταση για την αποτροπή των ανυπόμονων ζαβολιάρηδων (των λεγόμενων… sooners!). Το μόνο πρόβλημα φαίνεται να είναι μια ξεδιάντροπη σουσουράδα, η Bess, την οποία οι δύο φίλοι, προκειμένου να την ξεφορτωθούν… αναγκάζονται να την πάρουν μαζί τους.
Η κατεργάρα νεαρή όμως σαμποτάρει την άμαξα του Mac, η οποία διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, βάζοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τους ήρωες μας. Σαν να μην έφτανε αυτό, αίφνης εμφανίζονται οι νεαροί φίλοι της Bess, με τα πιστόλια προτεταμένα, οπότε αποκαλύπτεται ότι η όλη κομπίνα έχει στηθεί για το παχυλό πορτοφόλι του MacDonald. Όταν όμως γίνεται φανερό στην Bess ότι ο Norman και οι σύντροφοί του δε θα πάρουν ικανοποίηση παρά μόνο αν φυτέψουν μπόλικες σφαίρες στον MacDonald, η κοπελιά σε μια κρίση συνειδήσεως, θα πετάξει τη καραμπίνα της στον Pat, ο οποίος δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να στείλει στον αγύριστο τους τρεις νεαρούς. Το όνειρο ωστόσο του Mac για απόκτηση γης έχει σβήσει κι έτσι ο μικρόσωμος σκοτσέζος αποφασίζει να ακολουθήσει τον MacDonald. Μέχρι να φθάσουν όμως στη νεοσύστατη πόλη του Guthrie οι δύο φίλοι μαθαίνουν ότι ο Brett μαζί με όλο το 7ο Σύνταγμα Ιππικού έχουν αναχωρήσει για την Arizona, αφού έχουν ξεσπάσει ταραχές με τους Ινδιάνους και στον καταυλισμό του Standing Rock, ο Καθιστός Ταύρος έχει δολοφονηθεί από την Ινδιάνικη Αστυνομία.
Ο Pat και ο Mac φθάνουν στο Fort Reno και ενημερώνονται για την κατάσταση. Ο Χορός των Φαντασμάτων έχει πάρει νέες διαστάσεις και οι ερυθρόδερμοι πιστεύουν ότι μια ειδική πουκαμίσα τους κάνει άτρωτους στις σφαίρες των λευκών. Μια ομάδα Miniconjou Teton Dakota υπό την ηγεσία του Big Foot έχει αποχωρήσει από τον καταυλισμό της και το 7ο Ιππικού υπό την ηγεσία του Συνταγματάρχη Forsyth έχει αναλάβει να την επαναφέρει. Ο MacDonald θα αναλάβει ξανά το ρόλο του διαπραγματευτή και θα συναντηθεί στην τοποθεσία Wounded Knee με τον ετοιμοθάνατο από πνευμονία Big Foot, πείθοντάς τον να παραδώσει τα όπλα και να επιστρέψει στον καταυλισμό. Όμως όταν φθάνει το 7ο Ιππικού, ο MacDonald θα διαπιστώσει μια τρομερή επιφυλακτικότητα από πλευράς Forsyth, o οποίος τοποθετεί 4 κανονάκια Hotchkiss περιμετρικά του καταυλισμού. Κατά τη διαδικασία παράδοσης των όπλων ένα crack ακούγεται και ο εκκωφαντικός θόρυβος είναι αρκετός για να πάρουν φωτιά τα Hotchkiss και να ξεράσουν θάνατο ανάμεσα στους άοπλους Dakota και τα γυναικόπαιδά τους. Από φίλια πυρά (αφού τα πυροβόλα ήταν απέναντι το ένα από το άλλο) σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν και πολλά μπλε σακάκια, ανάμεσά τους κι ο Brett MacDonald. Έξαλλος, ο γέρο-Pat θα πάρει το γιό του και μαζί με τον Mac θα γυρίσουν στο Texas.
Για την ανάρρωση του Brett όλη η οικογένεια των MacDonald θα μαζευτεί ίσως για πρώτη φορά σε όλη τη σειρά για να αποχαιρετίσει τους αναγνώστες. Ο Pat και η Brenda, ο Bill Adams και η Belinda Hall, ο Ben και η Ursula, ο Brett και από κοντά ο Abele και ο Mac. Στην τελευταία σελίδα ο Pat MacDonald θα αποτίσει φόρο τιμής στους γονείς του, με τους οποίους ξεκίνησε η μεγάλη αυτή περιπέτεια.
Παρατηρήσεις. Πάρα πολλά πράγματα στριμώχνει και σε αυτό το τεύχος, ο D΄Antonio. Ο Wovoka και οι βόρειοι Paiute, ο χορός των φαντασμάτων, η ινδιάνικη φυλή των Cayuse, το Peyote, το Fort Reno, ο Big Foot και οι Miniconjou Teton Dakota, η σφαγή του Wounded Knee, το Cherokee Strip και η Oklahoma Land Run.
To Wooded Knee
στις 29 Δεκεμβρίου του
1890, πολυπληθές απόσπασμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού των Η.Π.Α,
συλλαμβάνει μια ολόκληρη ορδή των Miniconjou Lakota, καθώς κι επί πλέον
τριάντα οχτώ Hunkpapa Lakota κοντά στο Porcupine Butte. Διοικητής του
αποσπάσματος ήταν ο ταγματάρχης Samuel M. Whitside. Η ορδή μετακινούνταν
προς αναζήτηση χειμερινού καταλύματος και τροφής. Αμέσως μετά τη
σύλληψη τους, οδηγούνται με την βία οχτώ χιλιόμετρα δυτικά, κοντά στον
παραπόταμο Wounded Knee. Εκεί, υπό την απειλή όπλων, αναγκάζονται να
στήσουν πρόχειρα τον καταυλισμό τους. Λίγο αργότερα, οι υπόλοιπες
δυνάμεις του 7ου Συντάγματος Ιππικού καταφθάνουν στο Wounded Knee με
επικεφαλής τον συνταγματάρχη James W. Forsyth. Πέραν του συμβατικού
ατομικού οπλισμού, φέρουν στο οπλοστάσιο τους και τέσσερα ορειβατικά
πυροβόλα Μ1875, την ελίτ του πυροβολικού της εποχής.
Το ίδιο λοιπόν πρωινό, ο χασάπης με τα τρία χρυσά άστρα στις επωμίδες
James W. Forsyth διατάζει τους στρατιώτες του να αφοπλίσουν όλους τους
αιχμαλώτους Lakota. Οι ινδιάνοι δεν φέρνουν αντίσταση και δέχονται να
αφοπλιστούν∙ γνωρίζουν πολύ καλά πως, όντας ολιγάριθμοι σε σχέση με τους
διώκτες τους και σαφώς κατώτερα οπλισμένοι, όχι μόνον θα σφαγιασθούν
ανηλεώς οι ίδιοι, αλλά ουδείς εκ των στρατιωτών θα δείξει έλεος στις
γυναίκες και τα παιδιά τους. Όπερ και συνέβη. Κάποια στιγμή κι ενώ η
διαδικασία της παράδοσης του οπλισμού εξελισσόταν κανονικά, το Μαύρο
Κογιότ αρνείται να παραδώσει το τυφέκιο του∙ όντας κουφός, δεν
αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε. Δίχως δεύτερη κουβέντα, μια ομάδα
στρατιωτών πέφτει επάνω του να αποσπάσει το τυφέκιο με την βία κι αυτό
εκπυρσοκροτεί, χωρίς ωστόσο να πετύχει κάποιον. Αυτομάτως, το σύνολο του
Συντάγματος Ιππικού αρχίζει να βάλλει με επαναληπτικά τυφέκια εναντίον
κάθε έμβιου στόχου∙ άντρες, γυναίκες, παιδιά, πόνι, σκυλιά δολοφονούνται
σε ελάχιστο χρόνο. Τα πυροβόλα Μ1875 βάλλουν εναντίον τίπις,
μετατρέποντας το πρωινό σε αιματοβαμμένη επίδειξη απανθρωπιάς κι
αγριότητας. Κι ο αέρας ακόμη γίνεται αποπνικτικός από την οσμή της
πυρίτιδας, που, όπως κι ο θάνατος, καλύπτουν τον καταυλισμό πλέον απ’
άκρη σ’ άκρη. Είναι τέτοια η μανία των στρατιωτών, ώστε, αψηφώντας ακόμη
κι εντολές ανωτέρων τους, δίνουν την «χαριστική» βολή σε κάθε ινδιάνο
τραυματία, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Δηλωτικό επίσης του όλου
μακελειού είναι πως καταδιώκονται και ξεκοιλιάζονται με ξιφολόγχες ακόμη
και μικρές ομάδες γυναικόπαιδων, που καταφέρνουν να απομακρυνθούν λίγες
εκατοντάδες μέτρα από το σφαγείο του Wounded Knee. Ακολούθησαν τρεις
μέρες χιονοθύελλας, που έκαναν τις όχθες του παραπόταμου να μοιάζουν με
αιματοβαμμένο νυφικό, με ρίγη αποκτήνωσης καλυμμένα πρόχειρα με ολόλευκα
πέπλα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
στις 29 Δεκεμβρίου του
1890, πολυπληθές απόσπασμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού των Η.Π.Α,
συλλαμβάνει μια ολόκληρη ορδή των Miniconjou Lakota, καθώς κι επί πλέον
τριάντα οχτώ Hunkpapa Lakota κοντά στο Porcupine Butte. Διοικητής του
αποσπάσματος ήταν ο ταγματάρχης Samuel M. Whitside. Η ορδή μετακινούνταν
προς αναζήτηση χειμερινού καταλύματος και τροφής. Αμέσως μετά τη
σύλληψη τους, οδηγούνται με την βία οχτώ χιλιόμετρα δυτικά, κοντά στον
παραπόταμο Wounded Knee. Εκεί, υπό την απειλή όπλων, αναγκάζονται να
στήσουν πρόχειρα τον καταυλισμό τους. Λίγο αργότερα, οι υπόλοιπες
δυνάμεις του 7ου Συντάγματος Ιππικού καταφθάνουν στο Wounded Knee με
επικεφαλής τον συνταγματάρχη James W. Forsyth. Πέραν του συμβατικού
ατομικού οπλισμού, φέρουν στο οπλοστάσιο τους και τέσσερα ορειβατικά
πυροβόλα Μ1875, την ελίτ του πυροβολικού της εποχής.
Το ίδιο λοιπόν πρωινό, ο χασάπης με τα τρία χρυσά άστρα στις επωμίδες
James W. Forsyth διατάζει τους στρατιώτες του να αφοπλίσουν όλους τους
αιχμαλώτους Lakota. Οι ινδιάνοι δεν φέρνουν αντίσταση και δέχονται να
αφοπλιστούν∙ γνωρίζουν πολύ καλά πως, όντας ολιγάριθμοι σε σχέση με τους
διώκτες τους και σαφώς κατώτερα οπλισμένοι, όχι μόνον θα σφαγιασθούν
ανηλεώς οι ίδιοι, αλλά ουδείς εκ των στρατιωτών θα δείξει έλεος στις
γυναίκες και τα παιδιά τους. Όπερ και συνέβη. Κάποια στιγμή κι ενώ η
διαδικασία της παράδοσης του οπλισμού εξελισσόταν κανονικά, το Μαύρο
Κογιότ αρνείται να παραδώσει το τυφέκιο του∙ όντας κουφός, δεν
αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε. Δίχως δεύτερη κουβέντα, μια ομάδα
στρατιωτών πέφτει επάνω του να αποσπάσει το τυφέκιο με την βία κι αυτό
εκπυρσοκροτεί, χωρίς ωστόσο να πετύχει κάποιον. Αυτομάτως, το σύνολο του
Συντάγματος Ιππικού αρχίζει να βάλλει με επαναληπτικά τυφέκια εναντίον
κάθε έμβιου στόχου∙ άντρες, γυναίκες, παιδιά, πόνι, σκυλιά δολοφονούνται
σε ελάχιστο χρόνο. Τα πυροβόλα Μ1875 βάλλουν εναντίον τίπις,
μετατρέποντας το πρωινό σε αιματοβαμμένη επίδειξη απανθρωπιάς κι
αγριότητας. Κι ο αέρας ακόμη γίνεται αποπνικτικός από την οσμή της
πυρίτιδας, που, όπως κι ο θάνατος, καλύπτουν τον καταυλισμό πλέον απ’
άκρη σ’ άκρη. Είναι τέτοια η μανία των στρατιωτών, ώστε, αψηφώντας ακόμη
κι εντολές ανωτέρων τους, δίνουν την «χαριστική» βολή σε κάθε ινδιάνο
τραυματία, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Δηλωτικό επίσης του όλου
μακελειού είναι πως καταδιώκονται και ξεκοιλιάζονται με ξιφολόγχες ακόμη
και μικρές ομάδες γυναικόπαιδων, που καταφέρνουν να απομακρυνθούν λίγες
εκατοντάδες μέτρα από το σφαγείο του Wounded Knee. Ακολούθησαν τρεις
μέρες χιονοθύελλας, που έκαναν τις όχθες του παραπόταμου να μοιάζουν με
αιματοβαμμένο νυφικό, με ρίγη αποκτήνωσης καλυμμένα πρόχειρα με ολόλευκα
πέπλα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
Ένα παγωμένο πρωινό,
σαν σήμερα, στις 29 Δεκεμβρίου του 1890, πολυπληθές απόσπασμα του 7ου
Συντάγματος Ιππικού των Η.Π.Α, συλλαμβάνει μια ολόκληρη ορδή των
Miniconjou Lakota, καθώς κι επί πλέον τριάντα οχτώ Hunkpapa Lakota κοντά
στο Porcupine Butte. Διοικητής του αποσπάσματος ήταν ο ταγματάρχης
Samuel M. Whitside. Η ορδή μετακινούνταν προς αναζήτηση χειμερινού
καταλύματος και τροφής. Αμέσως μετά τη σύλληψη τους, οδηγούνται με την
βία οχτώ χιλιόμετρα δυτικά, κοντά στον παραπόταμο Wounded Knee. Εκεί,
υπό την απειλή όπλων, αναγκάζονται να στήσουν πρόχειρα τον καταυλισμό
τους. Λίγο αργότερα, οι υπόλοιπες δυνάμεις του 7ου Συντάγματος Ιππικού
καταφθάνουν στο Wounded Knee με επικεφαλής τον συνταγματάρχη James W.
Forsyth. Πέραν του συμβατικού ατομικού οπλισμού, φέρουν στο οπλοστάσιο
τους και τέσσερα ορειβατικά πυροβόλα Μ1875, την ελίτ του πυροβολικού της
εποχής.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
στις 29 Δεκεμβρίου του
1890, πολυπληθές απόσπασμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού των Η.Π.Α,
συλλαμβάνει μια ολόκληρη ορδή των Miniconjou Lakota, καθώς κι επί πλέον
τριάντα οχτώ Hunkpapa Lakota κοντά στο Porcupine Butte. Διοικητής του
αποσπάσματος ήταν ο ταγματάρχης Samuel M. Whitside. Η ορδή μετακινούνταν
προς αναζήτηση χειμερινού καταλύματος και τροφής. Αμέσως μετά τη
σύλληψη τους, οδηγούνται με την βία οχτώ χιλιόμετρα δυτικά, κοντά στον
παραπόταμο Wounded Knee. Εκεί, υπό την απειλή όπλων, αναγκάζονται να
στήσουν πρόχειρα τον καταυλισμό τους. Λίγο αργότερα, οι υπόλοιπες
δυνάμεις του 7ου Συντάγματος Ιππικού καταφθάνουν στο Wounded Knee με
επικεφαλής τον συνταγματάρχη James W. Forsyth. Πέραν του συμβατικού
ατομικού οπλισμού, φέρουν στο οπλοστάσιο τους και τέσσερα ορειβατικά
πυροβόλα Μ1875, την ελίτ του πυροβολικού της εποχής.
Το ίδιο λοιπόν πρωινό, ο χασάπης με τα τρία χρυσά άστρα στις επωμίδες
James W. Forsyth διατάζει τους στρατιώτες του να αφοπλίσουν όλους τους
αιχμαλώτους Lakota. Οι ινδιάνοι δεν φέρνουν αντίσταση και δέχονται να
αφοπλιστούν∙ γνωρίζουν πολύ καλά πως, όντας ολιγάριθμοι σε σχέση με τους
διώκτες τους και σαφώς κατώτερα οπλισμένοι, όχι μόνον θα σφαγιασθούν
ανηλεώς οι ίδιοι, αλλά ουδείς εκ των στρατιωτών θα δείξει έλεος στις
γυναίκες και τα παιδιά τους. Όπερ και συνέβη. Κάποια στιγμή κι ενώ η
διαδικασία της παράδοσης του οπλισμού εξελισσόταν κανονικά, το Μαύρο
Κογιότ αρνείται να παραδώσει το τυφέκιο του∙ όντας κουφός, δεν
αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε. Δίχως δεύτερη κουβέντα, μια ομάδα
στρατιωτών πέφτει επάνω του να αποσπάσει το τυφέκιο με την βία κι αυτό
εκπυρσοκροτεί, χωρίς ωστόσο να πετύχει κάποιον. Αυτομάτως, το σύνολο του
Συντάγματος Ιππικού αρχίζει να βάλλει με επαναληπτικά τυφέκια εναντίον
κάθε έμβιου στόχου∙ άντρες, γυναίκες, παιδιά, πόνι, σκυλιά δολοφονούνται
σε ελάχιστο χρόνο. Τα πυροβόλα Μ1875 βάλλουν εναντίον τίπις,
μετατρέποντας το πρωινό σε αιματοβαμμένη επίδειξη απανθρωπιάς κι
αγριότητας. Κι ο αέρας ακόμη γίνεται αποπνικτικός από την οσμή της
πυρίτιδας, που, όπως κι ο θάνατος, καλύπτουν τον καταυλισμό πλέον απ’
άκρη σ’ άκρη. Είναι τέτοια η μανία των στρατιωτών, ώστε, αψηφώντας ακόμη
κι εντολές ανωτέρων τους, δίνουν την «χαριστική» βολή σε κάθε ινδιάνο
τραυματία, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Δηλωτικό επίσης του όλου
μακελειού είναι πως καταδιώκονται και ξεκοιλιάζονται με ξιφολόγχες ακόμη
και μικρές ομάδες γυναικόπαιδων, που καταφέρνουν να απομακρυνθούν λίγες
εκατοντάδες μέτρα από το σφαγείο του Wounded Knee. Ακολούθησαν τρεις
μέρες χιονοθύελλας, που έκαναν τις όχθες του παραπόταμου να μοιάζουν με
αιματοβαμμένο νυφικό, με ρίγη αποκτήνωσης καλυμμένα πρόχειρα με ολόλευκα
πέπλα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
Η μεγάλη κούρσα της Oklahoma για το Cherokee strip έγινε το 1893 και η σφαγή στο Wounded Knee το Δεκέμβριο του 1890. Ωστόσο κρατάω και μια επιφύλαξη γιατί υπήρξαν δύο πρωθύστερες του 1893, land runs για την ίδια περιοχή, μια το 1885 και μια το 1889. Να αναφέρεται στη δεύτερη άραγε ο D΄Antonio; Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/12/30/%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-lakota-%CF%83%CF%84/
